جمعی که پر به فکر هنر درشکسته اند

آیینه ها به زبنت جوهر شکسته اند

جرات ستای همت ارباب فقر باش

کز گرد آرزو صف محشر شکسته اند

با شوکت جنون هوس تخت جم کراست

دیوانگان در آبله افسر شکسته اند

بیماری مواد طمع را علاج نیست

صفرای حرص در جگر زر شکسته اند

در محفلی که سازش آفت سلامت است

آسایش از دلی که مکرر شکسته اند

کم فرصتی کفیل شکست خمارنیست

تا شیشه سرنگون شده ساغر شکسته اند

تغییر وضع ما اثر ایجاد وحشتی ست

دامان گل به رنگ برابر شکسته اند

از گردنم سرشته چه خیزد به غیر عجز

ماییم و پهلویی که به بستر شکسته اند

اندیشهٔ غبار دل ما که می کند

خ ربان هزار آینه دز بر شکسته اند

محمل کشان برق نفس را سراغ نیست

گرد سحر به عالم دیگر شکسته اند

گردون غبار دیده ی همت نمی شود

عشاق دامن مژه برتر شکسته اند

پرواز کس به دامن نازت نمی رسد

گلهای این چمن چقدر پر شکسته اند

بیلد ل همین نه ما و تو نومید مطلبیم

زین بحر قطره ها همه گوهر شکسته اند